Ömür…
Bir sonbahar yaprağı ömür, Mayhoşane bir çöpçü süpürgesinin üflediği, Hayal mevsimindeyiz gönül, Gelir geçer hanı değil ki bu yürek… Aldırma karanlık iklimlerin küf kokan soğuğuna, Gün gelecek elbet mutluluğa açılacak kapılar, Hüzün yağmuru dinecek kalplerimizden, Sarhoş sabahlayışlar bitecek… Matemi dinecek akşamlarımızın, Korku dolu rüyalar bitecek. Hülyalara yelken açmanın verdiği damak tadı, Elbet birgün bize de uğrayacak…
Mutlu, Huzurlu Bir Hayat İçin…
Değerli okurlarım, yaşamın biraz daha tefekkürü için bizlerde biraz daha uyanışlara belki de farkındalıklara sebep olabilecek bir yazı buldum. Sizlerinde de kendiminde okumasında sanırım fayda var 🙂 Haydi buyrun 😉 Psikiyatr Prof. Dr. Nevzat TARHAN 👨 hocamızdan sağlıklı ❣ve mutlu 😊bir hayat için tavsiyeler😉: 🙈🙉🙊 demeyin! 1. Bol su için.🍶 2. Kahvaltıda🍳 çok, öğle yemeğinde 🌮orta, akşam yemeğinde 🍲az yiyin. 3. Ağaçlarda 🌳ve bitkilerde 🌾yetişen yiyecekleri daha çok, fabrikalarda üretilen🍱 yiyecekleri daha az yiyin. 4. Hiç bir şeyi içinize atmayın😏. 5. İbadet🕌 ve dua 👐için zaman ayırın. 6. Her gün en az 10 dakika 😐sessiz olarak oturun.Tefekkür edin🤔. 7. Uykunuzu 🛌 düzenli tutun. 8. Her gün 10-30 dakika yürüyüş 👟…
Min’el Âşk…
Bir duygu muydu aşk yalnızca, dimağımın bildiğiSende bulduğum şey huzur ki ömrümce aradığımO şuh bakışlarında ah!Gizlenmiş meğer minel aşk… Ve sen…Her damak bir tat,Her dem bir vecd-i ahire,Her damlada bir cânsın,Yüreğim sende bî cân,Derman yaralı kalbime sevdan… Ey yar! halet-i ruhiyem feci haldeAma gözlerim sende görür tek çerağMüşkülden çıkarsan, koymasan beni bu haldeHasretin istikbalime hüzünden bir çağ… Ey gül-i ruhsar,Cesede bir ruh elbisesi gerek,Gel ey yâr, sen sar…İşlesin tüm ateşin, bedenime…Aslı’nın Keremi, Leyla’nın Mecnun’u varİzin ver ben de senin gönlüne olayım yâr… Aşkın bende öyle bir ahval,Gönül hep elem,Maksuda erdir artık,Şair ettin, kalmadı devranda,Sıcak bir aguş… Ey yâr arş-ı alaya çıkar yüreğimi,Yağmurun taşırdığı nehirlere döneyim…Yalana meylet tüm bildiğimi,Ferman buyur, dizlerinin…
Bir Güneş’imi, bir babamı, bir de terliğimi bırakmıştım geldiğim yerde.
Bir ilkbahar gününde, güller gibi kokan Medine’de dünyaya gözlerimi açmışım. Doğduğum hastahane, Ravza’nın hemen yanı başında olduğu için, duyduğum ilk koku, Sen’in bahçenin gül kokuları olmuş. Babam gelip de, daha kulağıma ezan okumadan, kulaklarım mescidinin ezan sesiyle şereflenmiş. Kırk günlük olduğumda ilk ziyaretimi de Hâne-i Saadet’ine yapmışım. Hemen hemen yaptığım her ilkte, Sen varsın. Daha konuşmayı öğrenmeden, Sen’i sevmeyi öğrenmişim. İlk adımlarımı Ravza’nın mermerlerinde atmış ve Rabb’imle ilk buluşmamı, ilk secdemi Sen’in mescidinde yapmışım. Evini her ziyaret edişimizde Sen’i görmesek bile, varlığını hisseder, evinden her ayrılışımızda da hüzünlenirdik. Çocuklar evde sıkılınca isterler ki, babaları onları parka, eğlence yerlerine götürsün. Medine’de yaşadığımız sürece, bunları hiç istemedik babamızdan. Canımız sıkılmaz mıydı acaba…
